Het was weer erg vroeg opstaan vandaag. We gingen om 03.00 uur met de taxi naar het vliegveld. Alleen nu hadden we ons wat misrekend. We waren om 03.20 uur bij het vliegveld, maar deze was nog niet eens open. We moesten namelijk in het gebouw zijn vanwaar de nationale vluchten gaan en dan hoef je je niet zo vroeg te melden. We hebben ongeveer 20 minuten buiten zitten wachten voordat de deuren open gingen. Toen was het wachten tot 04.45 uur voordat we konden inchecken. Al met al hadden we dus ruim een uur langer kunnen slapen. Maar omdat we al om 20.30 uur in bed lagen was het gelukkig niet zo erg en waren we redelijk uitgeslapen. De vlucht van Sydney naar Perth was meer dan prima. We vlogen met een airbus A330 van Quantas die maar voor een vierde deel was gevuld. Ik heb na het opstijgen dus gauw een andere zitplaats opgezocht bij het raam, twee rijtjes achter Jack. Vanuit hier had ik een prachtig uitzicht over Australië. Ik moet zeggen: het was heel apart. Het leek wel of ik boven een andere planeet vloog. Er woont dus inderdaad zowat niemand hier. Australië is net zo groot als de Verenigde Staten en er wonen hier ongeveer net zoveel mensen als in Los Angeles en dan ook nog bijna allemaal aan de kust. Ongelofelijk. Als je hier het land doorkruist kom je werkelijk geen levende ziel tegen. Ook het landschap zag er vreemd uit. Rood en geel met allerlei vlekken. Het is erg moeilijk te omschrijven. Wel prachtig om dit zo vanuit de lucht te kunnen bekijken. Heel af en toe, en dan bedoel ik echt heel af en toe zag je een soort van dorpje. Maar dat is volgens mij echt uren en uren rijden van elkaar. De vlucht zou 4½ uur duren en we konden ons prima vermaken met allerlei films. Ik heb wat reisprogramma’s bekeken en de tijd vloog om. We moesten de horloge 2 uren vroeger zetten. Dat is het tijdsverschil met Sydney. Toen we in Perth waren geland moesten we met een transferbus naar de internationale luchthaven. Deze bus zou om de 20 minuten komen werd ons verteld. Toen we bij de halte aankwamen was hij net weg. We hebben ruim een uur moeten wachten voor de volgende kwam, belachelijk!! Je zou maar snel met je volgende vliegtuig mee moeten. Gelukkig voor ons hadden we een paar uren de tijd. Wel viel het ons op dat het hier stikt van de vliegen. Ik had ooit op tv gezien dat er in Australië veel vliegen in de woestijn zijn, maar het was hier ook niet normaal. Het zijn niet van die hele grote, maar ze komen steeds op je lichaam zitten. Ook op je gezicht. Dit is heel erg irritant. We werden er gek van dus we zijn maar terug naar de hal gelopen en hebben binnen op de bus staan wachten. In Sydney hadden we er bijna geen last van, alleen in Hydepark , maar lang niet zo erg. Als ik hier zou wonen zou ik er stapelgek van worden. In de hal voor de internationale vluchten verliep alles vlot. De gebruikelijke controles door de douane en veiligheidsbeambten. Toen was het wachten op ons vliegtuig naar Den Pasar. Helaas hadden we een vertraging van 2 uren doordat ons vliegtuig technische problemen, waarvoor ze de onderdelen niet zo snel bij de hand hadden. Er moest voor ons een nieuw vliegtuig worden gezocht. Uiteindelijk vertrokken we om 15.00 uur. We hadden dus 6 uren in totaal op het vliegveld in Perth doorgebracht met wachten. De vliegreis naar Bali bedroeg 3 ½ uur. Vanuit het raam zag je de bekende rode woestijn. Verder helemaal niets. Geen stad, geen dorp, zelfs geen huis. Op het vliegveld aangekomen, eerst een visum gekocht. Dat bedroeg zo’n 30 euro pp. Er klonk overal Anklung muziek, dus we kwamen meteen in de juiste stemming. Bij de aankomsthal stonden Louis en Inge op ons te wachten. Ze wonen al ruim 2 jaar op Bali. Het was er leuk om hen weer terug te zien. Buiten aangekomen viel de vochtige warmte als een dikke deken over ons heen. Het had ’s middags heel hard geregend en al dat vocht hing nog in de lucht. Gelukkig was er airco in de auto. Op weg naar het hotel zouden we langs het huis van Louis en Inge komen, dus dat hebben we meteen even bekeken. Op straat was het een wirwar van auto’s en brommers die kriskras door elkaar reden. Inge moest steeds claxonneren anders reed ze de brommers zo omver. Ze letten werkelijk nergens op. Inmiddels was het al 18.30 uur, want op Bali is het een uur vroeger dan in Perth dus. Het scheelt nu nog 7 uur met Nederland. We kruipen dus langzaam terug in de tijd. Bij het hotel aangekomen keken we onze ogen uit. Wat een luxe. Het was prachtig aangelegd met schitterende tuinen, zwembaden en allerlei mooie terrassen. Onze kamer was ook een plaatje met uitzicht op de Indische Oceaan. Op verschillende plaatsen lag een bloem, geplukt uit de tuin. Het was zo vochtig buiten dat toen we onze kamer uitkwamen, de brillen van Louis en Jack meteen besloegen. We hebben met zijn viertjes van een heerlijke maaltijd genoten in het restaurant van het hotel. Daarna hebben we afscheid van Louis en Inge genomen en na een heerlijke douche zijn we gaan slapen want we waren zo langzamerhand weer erg moe van deze dag.
