Dagboek “Deep South”

Zondag, 21 april 2013

Vandaag was het zover, we gaan naar Amerika! Om half 8 waren we al op Schiphol waar we meteen ingecheckt hebben en daarna natuurlijk met Tim, Loes en Jeffrey die ons hadden weggebracht bij Starbuck koffie drinken. We vlogen eerst naar London Gatwick met British Airlines en van London Gatwick gingen we verder met Virgin Airlines naar Orlando. In Gatwick aangekomen moesten we door allerlei lange gangen naar de plek waar we met de bus naar een andere terminal werden gebracht. Vlucht was verder vlot gegaan. We zaten achterin het vliegtuig en helaas was er alleen nog het vegetarische menu over (aubergines). dat was niet zo lekker dus hadden we best nog wel honger, vooral Ernie. Na het landen moesten we toch nog een kwartiertje wachten tot we allemaal uit konden stappen. Het was spitsuur! Maar dat was nog niks, want de rij de douane duurde 2 uur. Het leek wel of we in de rij voor een attractie stonden met die zigzag rijen. Dus na 2 uur wachten voor de douane dachten we, nu snel de koffers pakken en dan snel naar de autoverhuur bedrijf en dan snel iets eten, we hadden nu echt wel trek. Maar dat viel een beetje tegen! De koffers hadden we snel te pakken, want die hadden al heel wat rondjes gedraaid op de band. We hadden alles op een bagagekar gelegd en gingen op pad, we moesten met een roltrap naar boven naar de monorail  die ons naar de hoofdterminal bracht. Onze bagagekar kon dus niet mee, een medewerker van daar zei tegen Ernie en Shirley kom maar hier met de koffers dan gaan ze met de band naar de terminal waar we moesten zijn.( we dachten nog wat zijn ze behulpzaam ) Maar tegen Jack en Gerry zeiden ze, je kan maar beter zelf de koffers naar boven meenemen, want scheelt een wel 20 minuten. Maar ja Ernie en Shirley hadden de koffers al afgegeven dus Jack en Gerry deden dat ook maar. Hadden we dat maar nooit gedaan! Wij naar de terminal waar de koffers zouden komen, bleek dat ze een verkeerde bandnummer hadden gezegd. In plaats van B26 kwamen de koffers bij A8 aan. En je raad het al, dat is helemaal aan de andere kant en andere verdieping. We waren weer een uur verder. Nu dus naar de autoverhuurder. Captain Jack ging in de verkeerde rij staan en dat bleek pas toen ze na 30 min aan de beurt waren, haha, dus eindelijk de auto gehaald. Kofferbak was eigenlijk te klein en toen mochten we zomaar een 8-persoons Mini Van meenemen. Toen de TomTom ons steeds verkeerd stuurde en we na steeds terugrijden uit eindelijk ons hotel hadden gevonden waren we best wel moe, gek hè Omdat we toch nog honger hadden, zijn we nog maar wat gaan eten. Voor Amerikaanse begrippen een late Dinner, maar door de lange dag was het voor ons ook weer een ontbijt. Lekker zo vlak voor het slapen, maar uiteindelijk hebben we onze oogjes toch kunnen sluiten. Het was inmiddels al 5.30 uur Nederlands tijd, dus al een etmaal wakker.

22 april 2013

Vanochtend op tijd opgestaan. We hadden ontbijt bij de kamer dus daar hebben we maar gebruik van gemaakt. Het bestond echter uit muffins (wel heel vers), mueslirepen, koffie, thee en vruchtensapjes. Niet een erg luxe ontbijt maar het volstond op dat moment wel. Toen zijn we wat boodschappen gaan doen, omdat we toch wat drinken in de auto wilden hebben. Ook wat broodjes gekocht voor onderweg, anders is het tussen de middag weer kiezen uit het Amerikaanse menu en als we dat elke dag gaan doen komen we als tonnetjes terug. En picknicken is ook erg leuk. We kwamen langs de Daytona Oval, waar bekende autoraces worden gehouden. Daar hebben we een kijkje genomen. Wel een apart volkje daar maar erg leuk om te zien. Hierna zijn we naar het strand gegaan, helaas was het er weer niet naar om een lekkere duik te nemen. Er stond een flinke wind en ook was er plaatselijk mist. Op de parkeerplaats bij het strand hebben we al picknickend onze broodjes gegeten. Helaas kwam het de voorspelde regen uit, want tijdens de rit naar Savannah kwam het een paar keer met bakken uit de lucht. Na een korte stop in het plaatsje Brunswick kwamen we rond 18.30 uur aan bij ons hotel in Savannah. Wauw wat een mooi authentiek hotel. We konden hier gebruik maken van alle luxe. Parking Valet en een Bel Boy voor je koffers. We werden zeer vriendelijk welkom geheten en konden meteen inchecken. In dit mooie hotel kregen we 2 mooie hotelkamers. Op de kamers snel ons wat opgefrist om buiten de deur te gaan eten. Deze avond viel onze keuze op de Australische keten Outback. De Australische keuken beviel ons wel en we hadden snel weer ons buikje vol. Na een korte wandeling in een miezerige regen, terug gegaan naar het hotel om dit allemaal voor jullie op papier te zetten.

23 april 2013

Het schijnt hier in verschillende huizen regelmatig te spoken, maar wij hebben gelukkig heerlijk geslapen en niets van dat alles gemerkt. Behalve Jack, die heeft een bijzondere ontmoeting gehad met Scarlett O’Hara. Je weet wel die van “Gone with the Wind”. Na een heerlijk “echt” ontbijt in ons hotel, zijn we opgehaald om een bustour te gaan maken. We hadden een aardige gids, Stephanie, die ons in een ouderwetse trolleybus rond toerde. Helaas was het nog wat fris en bewolkt, wat niet normaal is voor deze tijd van het jaar. Eigenlijk zouden de vele azalea’s al vanaf eind maart in bloei moeten staan, maar de natuur loopt hier ook  een paar weken achter. Wel jammer anders zou het nog vele malen mooier zijn geweest met allerlei felle kleuren. Wat een prachtige stad is Savannah. De oude architectuur van de huizen is geweldig. Na 90 min door de stad te zijn gehobbeld zijn we bij City Market uitgestapt. Tijd voor een bakkie koffie. Geen Starbucks gevonden, maar wel een heel gezellig tentje waar we ook meteen hebben gelunched.  Weer helemaal voldaan zijn we naar de haven gewandeld. Daar heb je verschillende monumenten van de slavernij tot en met de Tweede Wereldoorlog. Ook heb je er leuke souvenir winkeltjes en we konden Captain Jack er nog maar net van weerhouden nu al een cowboyhoed te kopen. We vinden toch echt dat hij deze in Nashville aan moet schaffen. Hierna was het tijd om het eeuwenoude kerkhof te bezoeken. Hier weer veel historie van wege de slachtoffers van de Gele Koorts en verschillende oorlogen.De meeste stenen waren al zo oud, dat ze bijna niet meer te lezen waren. Savannah is een interessante plaats om te bezoeken. Vooral als je geïnteresseerd bent in het verleden van de Slavernij en de Amerikaanse Burgeroorlog. Een van de weinige hoogtepunten in Amerika’s historie. We hebben via een wandeling genoten van de vele parken (pleintjes) en huizen, zoals die ontstaan zijn vanaf  1700. Het verleden herleeft hier wel duidelijk en is overal merkbaar. Wat een geschiedenis.  Na ettelijke meters gemaakt te hebben, zitten we gezellig in ons hotel met een wijntje en kaasje. Onze foto’s en films bijwerken van alle indrukken die bij ons zijn blijven hangen. Op naar Charleston. Vanavond nog lekker uit eten in Downtown Savannah. Daarna lekker slapen.

24 april 2013

Goodbye Savannah, Hello Charleston. We zijn na een heerlijke nachtrust en ontbijt rond 9.30 vertrokken om richting Charleston te gaan. We hadden een leuke route langs diverse soorten huizen. Zo kreeg je een goede indruk hoe de mensen in deze buurt leven. Rond 12.00 uur wilden we even koffie drinken. We waren al in de buurt van Charleston, dus na even te hebben rondgekeken, zagen we een heel leuk eettentje, met de naam “Laura Alberts”. Dit was een populair stekje, je moest zelfs even wachten tot we een plekje hadden. We besloten om hier maar meteen te lunchen. We hebben echt “Goede Tijden” beleefd en het was het wachten waard. Charleston staat bekend om zijn plantages met vele slaven uit Afrika. Daarom bezochten we in de middag de “Boone Hall Plantation” ten noorden van Charleston. Verrassend dat je als Nederlander met een ANWB lidmaatschap, korting krijgt op de toegangsprijs. Als echte Hollanders zeggen we daar geen nee tegen. De eerste blik op de plantage was overweldigend. We keken op een enorme oprijlaan met aan weerszijde gigantische Live Oaks en helemaal aan het einde het Plantation House. Detail was dat tijdens de storm Hugo vele bomen op de plantage waren gesneuveld, maar bij de oprijlaan was slechts één van de bijna 100 bomen omgewaaid. Je kon daar een house tour doen. we werden rongeleid door een dame in orginele kleding uit die tijd. Na afloop maakten we haar een compliment over haar outfit. Ze lachte en trok haar hoepelrok een stukje omhoog en liet haar zwarte legging met sportschoenen zien. Daarna gingen we de slavenhuisjes bezichtigen en een rondtour maken. Wat een indruk heeft dit alles op ons gemaakt! We hebben daar ongeveer 3,5 uur rondgelopen en het was echt indrukwekkend. Als die oude eiken konden praten……..Gisteren hadden we al een hotel geboekt voor de avond, dus we hoefden niet meer iets uit te zoeken. De keuze was gevallen op een Holliday Inn Express. Na het inchecken en ons een beetje te hebben opgefrist, zijn we naar Charleston gegaan. Daar hebben we lekker gewandeld langs mooie huizen en door schitterende straatjes. Wat een prachtige huizen staan hier. Echt van die grote historische huizen. Na een flinke wandeling hebben we weer een restaurant op gezocht. Na een lekkere maaltijd zijn we terug gegaan naar ons hotel om heerlijk te gaan slapen.

25 april 2013

Toen we vandaag opstonden scheen het zonnetje lekker. We hadden een goed ontbijt. De American pancakes werden wel op een hele speciale manier gemaakt.  Er was een apparaat waar je op een knop kon drukken. Er werden dan twee pancakes gebakken die er uit kwamen rollen. Zoiets hadden we nog nooit gezien! Na het ontbijt zijn we weer naar Charleston gereden en hebben een mooie wandeling langs het water gemaakt. We werden weer getracteerd op prachtige huizen. Een daarvan was het Edmonston-Alston House. Het is gebouwd in 1825 en gekocht door Charles Alston. Dit huis is tot op de dag van vandaag nog in het bezit van dezelfde familie. De eerste twee etages zijn geopend voor publiek en tevens museum. We hebben er een kijkje genomen. Zo krijg je een heel goed beeld hoe deze mensen twee eeuwen geleden hebben geleefd. Op de bovenste etage woont de familie zelf nog. Hierna zijn we verder gaan wandelen. Je kunt nu nog zien dat in Charleston de Upperclass woonde. Het type huizen is toch statiger dan in Savannah. Het was weer tijd voor een bakkie koffie. bij het restaurant waar we gisteren gegeten hadden, hoorde een gedeelte waar ze overheerlijk gebak verkochten. Ons plan was om daar een lekker stuk chocoladetaart te scoren. Helaas was dat deel nog niet geopend. Amerikanen hebben de rare gewoonte om na het diner taart te eten. Dus geen gebak voor ons maar alleen koffie. Ondertussen was het 13.00 uur en tijd om te vertrekken naar onze volgende bestemming. We hadden nog 395 km voor de boeg. We komen nu in een heel andere omgeving. Het is hier mooi heuvelachtig. Na een paar uur rijden kwamen in Chimney Rock aan. Daar hadden we al een hotel uitgezocht, maar die bleek toch een beetje te duur en viel ook tegen. We besloten om nog een stukje verder te rijden tot aan Asheville. Hier had je volop keus in hotels. De eerste die we gingen bekijken is van Day Inns. We mochten de kamers bekijken en daar hebben we meteen een ” poop and pee” pauze gedaan. Maar omdat dit hotel toch ook te duur was hebben we het maar niet genomen. We hebben nog 2 andere hotels bekeken en hebben uiteindelijk nu voor Super8 hotel gekozen. Goed motel voor weinig geld.

26 april 2013

We hebben heerlijk geslapen hier in Asheville en gaan nu lekker ontbijten. Die Amerikanen hebben ook van alles. Gisteren kon je met een machine pannenkoeken maken en nu hebben ze een apparaat waar je wafels mee kon maken. En het was nog lekker ook! We wilden vandaag naar landgoed Biltmore gaan, het grootste landgoed in de USA. Bij het kopen van de toegangskaartjes schrokken we van de prijs, 59 dollar pp terwijl we maar een paar uurtjes rond wilden lopen en dat vonden we wel een beetje veel. We zijn toen naar Chimney Rock gereden. Een prachtig uitkijkpunt in the Smokey Mountains. Ernie en Jack namen de trap van 492 treden. Wij dames namen de lift, verschil moet er zijn toch……..? Het uitzicht was inderdaad erg mooi. Na nog even van het zonnetje te hebben genoten hebben we onze weg vervolgd door de bergen. We hebben een klein stukje van de Blue Ridge Parkway gereden. Deze was erg kronkelig maar de uitzichten waren prachtig. Uiteindelijk zijn we gestopt in het plaatsje Cherokee in het Indianen reservaat waar we een motel hebben gezocht. Hier zijn leuke winkeltjes en een casino. Jack en Shirley weer erg blij!!! We hoefden dus niet na te denken wat we ’s avonds zouden gaan doen, maar ze hebben zich netjes gedragen en niet gegokt. Terwijl Ernie naar de NBA play-offs keek, hebben de anderen de speeltafels bekeken. Terug in het hotel de website bijgewerkt, en daarna weer lekker gaan slapen.

27 april 2013

Vandaag hebben we na het ontbijt eerst in Cherokee nog een winkel bezocht, want Jack had een T-shirt gezien die hij graag wilde hebben. Hij was al vanaf Savannah naar T-shirts aan het kijken en nu heeft hij er uiteindelijk toch 1 gekocht. Onze tocht ging vandaag door de Great Smokey Mountains. Dit is echt een heel mooi natuurgebied waar je tot 1539 meters omhoog ging over wegen met heel veel bochten. Het uitzicht was echt prachtig. Hier komen heel veel mensen om een lange voettocht (over de Appalachian Trail) te maken. Op de parkeerplaats op deze hoogte, zijn we gestopt en heeft Jack zijn droom zien uitkomen. Er was nl een groep motorrijders en trikers die daar ook waren voor hun pitsstop. Jack vroeg of hij even op hun trike mocht zitten. Jack glunderde van oor tot oor toen dat mocht. Aan het einde van deze bergweg van de Great Smokey Mountains kwamen we uit in Gaitlinburg. Een heel erg toeristische stadje met kermisachtige attracties naast vele souvenirs winkels. Heel apart! In dit stadje hebben we even rondgelopen. Hierbij gingen we ook zelf met z’n vieren, nog een keer terug in de tijd. We keerden terug naar de Amerikaanse burgeroorlog en lieten ons op de gevoelige plaat vastleggen. Na de rondwandeling reden we verder naar de volgende stop voor een overnachtiging. We kwamen uit in een voorstadje van Knoxville. Na een korte pauze in ons motel zijn we  naar een Mall geweest waar we even hebben gewinkeld en een hapje hebben gegeten. Loes, de Orange chicken was hier erg lekker 😉

28 april 2013

Vandaag werden we wakker met heel veel regen. Het leek net Holland! Als we de voorspellingen moesten geloven, zal dit twee dagen zo zijn. Jammer, maar het is niet anders. We besloten naar the Lost Sea Adventure te gaan. Dan worden we tenminste niet nat van al die regen. Dit zijn grotten met het grootste Amerikaanse ondergrondse meer. Je ging ongeveer 100 meter naar beneden, die we natuurlijk weer naar boven moesten lopen. Pff…  Uit deze grotten haalden de soldaten in de burgeroorlog mineralen om kruit te maken. We zagen inderdaad nog jaartallen uit die periode in de rotsen gekerfd. We maakten een boottochtje over het meer maken. Er zwommen zelfs flinke vissen in dit meer. Al met al een interessante ondergrondse tocht. Omdat het bij buitenkomst nog steeds flink regende, besloten we meteen naar Nashville te rijden. Alle andere buitenactiviteiten hadden nu namelijk weinig zin. We wilden een keer niet alleen maar over de snelweg rijden. Na een regenachtige en vooral bochtige en heuvelachtige weg kwamen we tegen 17.00 uur in Nashville aan. We hadden het wel getroffen, het was er erg druk. Er bleken 3 evenementen te zijn dit weekend. Uiteindelijk na een paar keer bot te hebben gevangen, hadden we een hotel gevonden. Nadat we onze spullen in de hotelkamer hadden gezet, en ons even hadden opgefrist, zijn we Nashville ingegaan. Het is allemaal in de straat “ Broadway” te doen. Di is een lange weg met allemaal bars en souvenirs winkels. In elke bar trad er wel een live artiest op. Na een stuk te hebben gewandeld zijn we bij het Hard Rock Café gaan eten. We zaten net lekker te eten, toen een ober zijn bak met vieze afwas naast onze tafel liet vallen. Afgezien van het vreselijk kabaal, kreeg Ernie ook nog iets tegen zijn achterhoofd. Gelukkig niet zo hard, maar je weet hoe de Amerikanen zijn. Je kreeg honderden excuses en de manager vroeg meteen of alles goed was. Hij nam Ernie even apart, die daarna met een T-shirt van Hard Rock Café terug kwam. Na het eten zijn wandelden we terug over Broadway. Hierna zijn we bij Robberts Western World,  waar een heel leuk bandje speelde, naar binnen gegaan. Het was er gezellig druk en we genoten enorm, vooral Jack. We hadden toch nog geluk gehad met het weer, want de zon scheen zelfs af en toe. Echter toen we thuis waren, begon het enorm te regenen. Ze hadden op de televisie al gewaarschuwd voor Thunderstorms en dat hebben we geweten. De knallen van het onweer waren enorm hard. Maar gelukkig zaten we hoog en droog en konden we met een gerust hard slapen.

29 april 2013

We hebben nog een dag Nashville te doen en op het programma stond Grand Ole en Country Music Hall of Fame op het programma. Na een bescheiden ontbijt van wafels en tosti’s met koffie en jus d’orange gingen wij op weg naar Franklin. Een stadje met vele authentieke antelbelum’s uit de jaren vanaf 1815. Hier was een 2-daags straat festival aan de gang. Helaas weinig foto’s gemaakt doordat er vandaag kraampjes stonden opgesteld voor al deze bijzondere huisjes. De kraamhouders waren bezig met het herstellen van hun kraampjes door de hevige regenval van de afgelopen nacht. Hier en daar waren de gevolgen nog te zien met veel ondergelopen straatjes. Een goede indruk hebben wij wel meegekregen. Een stadje zoals zovelen die wij onderweg tegenkwamen waarbij de sferen van de Civil War duidelijk zichtbaar was. Vanuit Franklin terug gereden naar Nashville voor een bezoek aan Opry Mills. In een authentieke winkel mel uiteraard veel country muziek hebben we rondgekeken en zowaar binnen, stond de touring bus van George Jones. Deze bekende country zanger is op 82 jarig leeftijd overleden. Een tribute aan hem was in de winkel duidelijk zichtbaar. Heerlijk om de bus van binnen te kunnen bekijken. Veel uitstraling te vinden van de jaren 60. Verder nog een theather voor optredens eveneens van de latere jaren. Met wat cd’s en een T-shirt vertrokken wij uit deze winkel. Daarna een bezoek gebracht aan Country Music Hall of Fame and Museum. Een zeer goed opgezet museum die de geschiedenis vanaf eind 1800 t/m heden perfect weergaf van de country muziek. Voor liefhebbers een museum om je vingers bij af te likken. Wie kent de volgende country zangers en zangeressen niet zoals; Buck Owens, Jim Reeves, Dolly Parton, Gram Parsons en nog zovelen. Je kon je vergapen aan de authenieke dingen van de jaren 60. Met een heuse automobile van onze Elvis Presley als pronkstuk. Daarna een wandeling gemaakt door Broadway.Broadway ligt in het historic district van Nashville met buitengewoon veel cafeetjes en winkeltjes. Uiteraard staat hier alles in het teken van de country & western. Niet alleen veel variaties in het aanbod muziek maar ook vele rariteiten van mensen die zich country liefhebbers noemen. Er liep na het Boston gebeuren niemand met een rugzak rond behalve Ernie, die had een rugzak bij zich. Gelijk heel Broadway gevuld met politie….haha. De honger begon ons parten te spelen en uiteindelijk liepen wij tegen een restaurant aan met de naam Wildhorse Saloon. Van buiten was niet te zien dat het ging om een theater met een groot podium en dansvloer. Dicht bij de dansvloer hebben wij een plaatsje gekregen zodat wij later het optreden van Kathy Austin konden volgen. Kathy behoort tot de 5 finalisten van een of andere country wedstrijd in de USA. Die meid had wel power in haar stem. Een geweldige zangeres te vergelijken met onze eigen Ilse de Lange. Het grootste evenement van deze avond was wel het optreden van onze twee dames Shirley en Gerry, die helemaal los gingen op de dansvloer met line dancing. Vooral Shirley kon niet van de dansvloer weg blijven. In haar eigen stijl gaf ze een perfecte performance weer. Ernie sprak al over het aasluiten bij een line dancing club in Nederland. Waarop Shirley antwoordde: “ Ik ga mij toch niet aansluiten bij al die bejaarden van de line dancing club” . Hilarisch om dit te horen maar fijn om te zien dat de dames zich behoorlijk vermaakt hebben. Voor de heren, voor Jack was country muziek altijd al een hoogtepunt en voor Ernie blijft het basketball wel zijn hele verdere leven nog beheersen. Moe maar voldaan zochten wij ons bed weer op. Goodbye to Music town Nashille en on our way to Memphis.

30 april 2013

Vandaag via de I-40 op weg naar Memphis. Memphis kent zijn geschiedenis in met name de moord op Martin Luther King. Daarnaast uiteraard het bekende Graceland van Elvis Presley. Vroeg vertrokken vanuit Nashville en al een flink aantal kilometers gereden, komt Gerry er achter haar fototoestel niet bij zich te hebben. Uiteindelijk besloten terug te keren richting motel. Gelukkig fototoestel lag verscholen onder de dekens. Hoe verzin je zoiets? Uiteindelijk op weg gegaan en onderweg kwamen wij het landgoed van Loeretta Lhynn tegen. Loretta is een beroemde country zangeres en Jack wist te vertellen dat in zijn jeugdjaren haar platen grijs gedraaid werden. Eigenlijk is Loretta bekend van de film Coal Miners Daughter. Loretta was met haar 13e jaar getrouwd en 1 jaar later zwanger van haar eerste kindje. Tot haar 18 jaar bracht ze nog 3 kinderen ter wereld en op haar 29e werd ze grootmoeder. Op haar landgoed stond ook haar huis. Loretta was wel thuis maar niet gezien. Inmiddels heft ze de leeftijd van 81 jaar en volgens het personeel treedt ze nog regelmatig op. De weg vervolgen met een heerlijk temperatuurtje kwamen wij uiteindelijk tegen zessen in Memphis aan. Het viel ons op dat hier het grote gros van de bevolking bestond uit negers. Waarschijnlijk zal dit tijdens onze tocht naar het zuiden niet veel veranderen. De armoede onder de mensen is dus ook duidelijk zichtbaar. Zoeken naar een hotel en uiteindelijk terecht gekomen in het Holiday Inn Express hotel. Tijdens het inchecken voor morgen de tickets besteld voor een bezoek aan Graceland. Ben benieuwd of Elvis daar nog ergens rond zweeft. De dag afgesloten met een etentje en de dames hebben de was gedaan. Morgen een ontmoeting met Elvis Presley en daarna nog een bezoek brengen aan Beale street.

1 mei 2013

Eindelijk is het zover…..we gaan naar Elvis!!!!! We werden vanmorgen opgehaald door een ADHD-chauffeur van de  shuttle bus die ons rechtstreeks naar Graceland bracht en eerst ons nog een hoop andere excursies probeerde aan te smeren. Nadat we instructies hadden gekregen dat er niet mocht worden gefilmd, begon Jack uitgebreid zijn filmcamera te gebruiken. Hij werd meteen n zijn kraag gegrepen en moest zijn camera in een kluisje doen voor 50 cent. Dat hadden we echter niet gepast. Uiteindelijk heeft de securityboy het zelf maar betaald. We werden met een pendel busje naar de overkant van de straat gebracht, waar de Mansion is. Het is een zeer indrukwekkend huis wat in 1939 werd gebouwd, echter toen we binnen waren bleken de kamers niet zo heel groot te zijn. We kregen allemaal een koptelefoon en zender, die ons tijdens de rondleiding van de nodige informatie en muziek voorzag. We mochten de woonkamer, de slaapkamer van zijn ouders, de keuken, de pool-kamer, de jungle room en nog wat andere ruimtes beneden bezichtigen. Boven waren Elvis zijn privé vertrekken nog en daar mocht jammer genoeg niemand komen. Dit is uit respect voor Elvis. Beneden in de kelder waren in een ruimte, al zijn gouden en platina platen opgehangen.  Ook werden op meerdere plaatsen zijn kostuums en gitaren e.d. ten toon gesteld. Buiten het huis kwamen we in zijn werkkamer en eigen squashhal. De hal was omgetoverd in een complete tentoonstelling. Ook hier hingen diverse gouden platen en stonden er meerdere kostuums uitgestald. Op diverse tv’s was de laatste live show van hem te zien. In de tuin was een monument voor hem opgesteld en was ook zijn laatste rustplaats aangelegd. Hier liggen Elvis, zijn vader en moeder, en zijn doodgeboren tweelingbroer begraven. Dit alles is de “Meditation Garden”, dit zag er indrukwekkend uit. Na deze rondtoer werden we weer met een pendelbusje terug naar de overzijde gebracht. Hier zijn enkele specifieke tentoonstellingen zoals:  zijn collectie auto’s; zijn concert op Hawaii; zijn concerten in Las Vegas; en zijn privé jet, de Lisa Marie. Daarmee vliegen was wel luxe hoor, zelfs een tweepersoonsbed erin! Er waren ook ontelbare souvenirshops op het terrein waar je doorheen moest als je vanuit een tentoonstelling kwam. Hoezo wilde men graag iets aan de bezoekers verkopen. Wij zijn nou niet zoals je kan zeggen, echte Elvis fans maar deze tour was erg leuk en hadden we niet willen missen.  Op Graceland is ook het Heartbreak Hotel. Hier zijn we ook even binnen wezen kijken. Binnen was een kantoortje van een van de medewerkers. Deze had zelf ook een hele privé verzameling met Elvis items. De rest van het hotel is ingericht naar de jaren 50-70, veel pluche e.d. Overal waar je was, hoorde je muziek van Elvis. Zelfs ook op het toilet. Bij elkaar hadden we hier bijna 6 uren doorgebracht met eindconclusie: ” ELVIS IS NIET DOOD, HIJ LEEFT” Ondertussen hadden we ook besloten om een dagje langer in Memphis te blijven omdat we nog meer wilden zien en wel een paar uurtjes extra rust konden gebruiken. Laat in de middag zijn we met de auto naar Downtown Memphis gegaan. We konden de auto dichtbij de beroemde Bealestreet kwijt. Komende in Bealestreet viel dit ons enorm tegen. Het was slechts een klein stukje straat, maar dit alles zag er zeer oud en armoedig uit. Het stukje straat moest het echt hebben van de vele bandjes die overal optraden. Al met al was het een kansloze bedoening. Wel kwamen we langs de hal van de Memphis Grizzlies, waar Ernie een fraai t-shirt scoorde. Na de Grizzlies fanshop werden we aangetrokken door gezellige muziek. Bleek dat er op een podium in een klein park een leuke blues band aan het optreden was. Hier hebben we even naar zitten luisteren. Via de korte Bealestreet naar de oever van de Mississippi gelopen. We vonden dat DownTown Memphis echt een oude troosteloze aanblik gaf. Bij de oever van de Mississippi was dit niet anders. Alles was oud en slecht onderhouden. Ook de daar liggende RiverBoat gaf ons weinig vertrouwen voor een boottocht. Nadat we een stukje langs de oever hadden gelopen, kwamen bij het terug gaan in Mainestreet terecht. Wat een contrast was dit met Bealestreet. Deze was goed onderhouden en vrij nieuw met leuke drukke restaurants. Bij een Italiaans restaurant hadden we ons dinner. We hadden nog een flink stuk pizza over en Gerry en Shirley wilden dat wel aan een van de zwervers geven die daar rondliepen. Met de Doggy-bag onder de arm terug naar de auto gelopen, maar geen zwerver te zien. Toen heeft Gerry de doos maar op een vuilnisbak gelegd in de hoop dat iemand hem zou vinden.

2 mei 2013

Vandaag zouden we het rustig aan doen. Een beetje een bijtank dagje. In de ochtend reden we wederom DownTown Memphis. Als eerste brachten we een kort bezoekje aan het Lorraine motel waar Martin Luther King was doodgeschoten. Dit motel staat in hele oude wijk die niet zo prettig aandoet. Het motel ondergaat op dit moment een verbouwing inclusief een uitbreiding van het museum. Ze hebben het nog in de originele staat gehouden. Op de plaats waar hij is neergeschoten hangt een krans. Dit alles maakte veel indruk zeker omdat we er in onze jeugd nog iets van hebben meegekregen. Volgende stop was het Stax Museum. Dit museum is in Soulsville. Dit museum gaat over het ontstaan van Soulmuziek en de oprichting (en ondergang) van Stax Records. Hier werden platen opgenomen van hele grote en bekende artiesten zoals: Otis Redding, Isaac Hayes, The Staple Singers, Sam and Dave, Al Green, Ike and Tina Turner en ga zo maar door. We kregen eerst een film te zien en gingen daarna het Stax Museum of American Soul Music bekijken. Dit was een erg leuk museum, met heel veel leuke en bekende soulklanken. We luisterden naar vele oude hits. Naast dit museum is nu ter nagedachtenis van Stax Records de Stax Music Academy en The Soulsville Charter School. Samen met het museum vormen ze de Soulsville Foundation, een non-profit organisatie die er voor zorgt dat de soul muziek blijft voortbestaan! Na de warme klanken van de Soul muziek hebben we een kort bezoek aan de gigantische begraafplaats “Elmwood”. Ook hier kon je een audio toer maken, doch dat hebben we niet gedaan. Op deze begraafplaats liggen ook duizenden soldaten uit de Civil War begraven. Na al deze historische bezoeken bezochten we een Mall, maar ook deze had een troosteloze on-Amerikaanse uitstraling. Op zoek naar eten voor de rest van de dag en voor souvenirs bezochten we enkele Western shops en hebben ons buikje rond gegeten bij een all-you-can-eat buffet, van schrik niet omgerekend 5 euro p.p. En het was nog goed ook. Na al dit ge-shop terug gegaan naar ons hotel om verder te luieren en bij te tanken.

3 mei 2013

Na het gebruikelijke ontbijt, koffers inladen en vertrekken naar onze volgende bestemming. Vanuit Memphis was het ongeveer 175 km rijden naar Tupelo. Voor velen staat dit plaatsje bekend als het dorp waar Elvis werd geboren. Het geboortehuis bestond uit een slaapkamer, woon- en eetkamer. Alles zag er behoorlijk armoedig uit. Elvis werd hier als tweeling geboren en na de geboorte kon zijn moeder geen kinderen meer krijgen. In deze periode heeft de vader van Elvis nog 1 jaar in de gevangenis gezeten. Na zijn vrijlating besloten zijn ouders om te verhuizen naar Memphis om daar de muzikale talenten van Elvis te exploiteren. In een klein autootje (zie foto) vond de gehele verhuizing plaats van Tupelo naar Memphis. Uiteindelijk is Elvis beroemd geworden en kocht daar een landgoed met de naam Graceland. De plaats waar hij dus ook met zijn ouders begraven ligt. Vervolgens op weg naar Vicksburg om een van de grootste veldslagen gedurende de Amerikaanse burgeroorlog te bezoeken. Gedurende de gehele rit hebben wij behoorlijk veel regen over ons heen gehad. Wat doorgaans een van de mooiste route’s had moeten zijn nl. de Natchez Trace PKW veranderde in een natte rit waarbij, de schoonheid van deze weg enigszins verloren ging. De Natchez Trace PKW liep vanaf Memphis naar Vicksburg en was ongeveer 200 mijl lang. Een hotel was zo gevonden en na een heerlijk buffet bij de chinees voldaan en moe ons bed opgezocht. Morgen een bezoek aan Vicksburg National Military Park.

4 mei 2013

 Vicksburg National Military Park was heel indrukwekkend. Met name bij het zien van een film over de veldslag bij Vicksburg kreeg je een behoorlijke indruk hoe deze veldslag uiteindelijk onder leiding van Generaal Grant werd gewonnen door de Union troepen. Met de auto kon uiteindelijk het totale battle field worden bereden. In totaal met de auto was dit 16 mijlen met allerlei veldslagen die hier gevoerd werden tussen de Conferdation en de Union Troops. Jammer van de vele regenbuien. Het maken van foto’s ging dus verloren. Hierna onze weg vervolg naar Natchez en uiteindelijk Lafayette. Onder weg een beeld gekregen van de Mississippi rivier. Geweldig breed en kan mij goed voorstellen bij hoge waterstanden dat de rivier alles meeneemt wat op zijn pad tegenkomt. Een dag na vele kilometres in de auto gezeten te hebben, eindigt dus in Lafayette om vervolgens morgen naar New Orleans te rijden. Een afstand van ongeveer 235 kilometer. In New Orleans gaan wij 3 dagen doorbrengen.

5 mei 2013

Na het ontbijt zijn we vertrokken richting New Orleans. We hebben de Highway 90 gepakt. We dachten dat deze weg ons langs de kust zou leiden, maar jammer genoeg was dit niet het geval. We zagen alleen maar akkerbouw, bedrijven gericht op de Off Shore en kleine dorpjes. Omdat we al op tijd in New Orleans waren, besloten we om een bezoekje te brengen aan de Oak Alley Plantation in Vacherie. Dit was vroeger een suikerrietplantage met een mooie tuin en natuurlijk weer de beroemde eikenbomen. De Mansion van de plantage hebben we ook van binnen gezien. Het huis werd gebouwd van 1837-1839. We werden daar rondgeleid door Scarlett O’Hara. Het was er wel mooi, maar vergeleken met Boone Hall Plantation heeft het op ons minder indruk gemaakt. Of kwam dit omdat we Boone Hall al gezien hadden. Onvoorstelbaar was het wel dat een van de vorige eigenaren dit mooie pand als vee schuur hadden gebruikt. Hierdoor was er natuurlijk veel door de dieren vernield. Gelukkig hadden de laatste eigenaren heel veel gerestaureerd. Na dit bezoek zijn we naar ons hotel gegaan, die hadden we gisteren al uitgezocht dus geen gezoek meer. Na een korte rustpauze gingen we naar DownTown New Orleans. We hadden al veel gehoord en gelezen over Bourbon street, dus onze verwachtingen waren groot. Maar dat viel dus tegen! Bourbon street is een lange straat met allemaal cafe’s, restaurants en sexshops. Op straat zag je straatartiesten en bandjes. Veel gebruikte kleuren zijn paars, groen en goud. Het is de gewoonte om een kralen-ketting in die kleuren naar elkaar toe te gooien. Men vraagt er zelfs om: “Throw me something” is een veelgehoorde kreet. De gekte om zoveel mogelijk spulletjes te verzamelen, heeft ertoe geleid dat vrouwen hun borsten ontbloten om iets te krijgen. De kreet “Show me your tits” is dan ook vaak te horen in Bourbon Street. En nee, wij hebben hier niet aan mee gedaan! Op sommige plaatsen waren zowel de bezoekers als het personeel van de bars zelfs best wel vervelend. De aanwezige restaurants zagen er niet uitnodigend uit om er te eten. Hierdoor kwamen we wederom terecht bij een vestiging van het Hard Rock Café.

6 mei 2013

Halleluja Pray The Lord. Vandaag was het onze middelste zondag van de drie die we in Amerika zijn. M.a.w. We vonden het tijd om eens naar een Amerikaanse kerk te gaan. Zodat we het eens in het echt kunnen zien i.p.v. elke zondag op de t.v. Jack had al geïnformeerd bij de receptie. Hij werd op zijn wenken bediend, want er zou een “dienst” in het hotel zelf zijn. Bij binnenkomst bleek dit toch niet wat we wilden zien. Maar de pastores wist wel een andere kerk waar ze een band en een koor hadden. En ook dit was “just around the corner”. Wij naar binnen bij deze enorme kerk en schoorvoetend zochten we een plekje waar we op dat moment een goed uitzicht hadden op het enorme podium. Al ras werden we door diverse mensen hartelijk ( met een hugh) welkom geheten. De dienst begon om 10.45 uur. Maar tien minuten hiervoor begon een van de bezoekers in een soort trance en met veel spirit de dienst inwijden, gevolgd door vele halleluja’s en Pray the Lords. Hierna begon de band te spelen en begon ook het koor met enkele inspirerende liederen. Al snel werd er rondom ons geklapt en geswingd. Ook liep de enorme kerkzaal snel nagenoeg helemaal vol. Aan het einde van de liederen begon de pastor met zijn preek. Het hoofdthema was dat je zelf moet beginnen met te geven, zodat je daarna kan ontvangen. De pastoor was erg langdradig van stof zodat zijn preek wel een uur duurde. Tegen het einde van de preek kwamen velen kerkgangers naar voren en gaven de pastoor geld. Ook dit was BIG want men had meerdere emmers nodig om de briefjes in te ontvangen. Dit werd gevolgd door inzegeningen. Tot besluit werden wij “Hollanders” nog in te “zonnetje” gezet. Men was er trots op dat er bezoek uit het verre Nederland in hun kerk was. We kregen alle vier een soort welkomspakket. Tijdens het verlaten van de kerk was er de collecte, en ook nu weer gebruikte men daar emmers voor om het op te halen. Na 2 uur stonden we weer buiten, Halleluja en Amen, Amen, Amen……..Op naar DownTown. We kozen ervoor om via Canal street naar de Ferry te gaan, die ons naar Algiers Point zou brengen. Vanaf de Ferry hadden we een goed uitzicht op de skyline van New Orleans. Ten tijde van onze overtocht kwam net een Mississippi Riverboat voorbij. We konden zo prima foto’s van de Natchez maken. Algiers Point was ten tijde van Katrina (2005) helemaal gespaard gebleven van de vloedgolf. In dit gedeelte van de stad staan hierdoor nog vele historische pandjes. We zagen echter dat de Amerikanen, kennelijk niet veel aan onderhoud besteden. Menig huisje zag er in een belabberde staat uit. Na kris-kras door enkele straatjes te hebben gereden, namen we de Ferry weer terug naar DownTown. Meteen een parkeerplaats gezocht en snel op zoek naar een koffie/eetgelegenheid/toiletten. En waar kwamen we in uit: Harrah’s Casino, met daarin een Starbucks. Zo konden we vele vliegen in één slag slaan. Na wat eten en de koffie drinken gingen we aan de wandel. We liepen Canalstreet een heel eind in vanaf de Mississippi. We kwamen langs de grotere en duurdere hotels, Hilton, The Ritz, The Saint enz. Bij St. Charles Avenue draaiden we om en namen de Steetcar om naar de French Market te gaan. Halverwege moesten we wel even overstappen op een andere Streetcar. French Market bleek een soort Beverwijk te zijn met allemaal New Orleans souvenirs e.d. Op sommige plekjes zaten muzikanten Jazz muziek te spelen, dit was heel sfeervol. Na dit gezien te hebben liepen we naar Frenchmen street. Deze straat zou na Bourbon street het gezelligste straatje zijn met in de café’s live muziek. Mogelijk waren we nog wat te vroeg want nog niet in alle zaken waren artiesten aan het spelen. We zagen wel dat deze straat aardig aan het vervallen was. Onbegrijpelijk dat de Amerikanen dit soort erfgoed niet goed onderhouden. Met de Streetcar terug naar Canalstreet. De rails voor de Streetcar lag hierbij achter een afsluitbare barrière die men kan sluiten in het geval van een Tornado Alarm. Jack en Gerry besloten om de oude historische panden in de St. Charles Avenue te gaan bezoeken, terwijl Shirley en Ernie in Harrah’s wilden bijkomen van alle wandelingen. Vooral aan het einde van de St. Charles Avenue waren er statige historische panden. Tijdens het nuttigen van een bakje Starbucks waren we weer met z’n vieren en besloten we terug richting hotel te gaan. Deze keer viel wederom de keuze op een Asian buffet. Maar deze kon niet tippen aan de vorige in Vicksburg.

Vanmorgen hebben we een heuse kerkmis bijgewoond. We werden door hele vriendelijke dames verwelkomd met een kiss en hug. Toen we vertelden waar we vandaan kwamen werden ze erg enthousiast en ze hadden er geen bezwaar tegen als we filmden en foto’s maakten. We hebben een mooi plaatsje opgezocht . Wel waren wij de enige blanken in de kerk . Eerst kwam er een dame die helemaal in trance van alles begon te prediken met een hoog “ praise the Lordgehalte” en veel Halleluja and Amen. Het publiek werd aardig meegesleept en riep dezelfde leuzen terug. Daarna begon er een koor te zingen met een zeer goede zangeres. Op zich kwam het al een aardig eind in de richting van wat we wilden beleven deze ochtend. Na twee zeer lange liederen begon een “Reverent”  te prediken. Ik kan niet anders zeggen dan dat het redelijk boeiend was wat hij allemaal riep. Ook het publiek had deze mening, want de armen gingen vaak omhoog en het Yeah en Halleluja vloog ons om de oren. De aardige man is  wel een dik half uur aan het woord geweest. Op het laatst liepen er velen naar voren om hun donatie af te geven. Toen we het wel een beetje voor gezien hielden en we de kerk uit wilden gaan, riep de dominee ineens dat hij had gehoord dat er ook mensen uit the Netherlands waren.  Tja en die wilde hij natuurlijk ook nog even “huggen” Al met al een hele ervaring om eens meegemaakt te hebben. Hierna zijn we naar Riverfront gegaan. Daar hebben we eerst de veerboot genomen naar Westbank. Op internet hadden we gelezen dat je dan een mooi plaatsje kon maken van de skyline van New Orleans. Dat klopte inderdaad. Aan de overkant  kwamen in de wijk Algiers met  hele leuke kleurrijke huisjes. Erg leuk om even rond te kijken. Het was echter een woonwijk zonder ook maar enig restaurantje of koffiehuisje, zodat we de ferry maar teruggenomen hebben en weer terug aan de overkant   een broodje hebben gegeten en koffie hebben gedronken. Hierna hebben we op Canalstreet gewandeld. Dit is een brede straat met winkels en een tramlijn. (Trolley) Deze hebben we genomen naar French Market. Dit is een overdekte markt met veel snuisterijen en t-shirts. Aan het eind was er een driepersoons bandje een beetje bluesachtige muziek aan het spelen. Daar zijn we op een terrasje gaan zitten. Hierna nog wat rondgedwaald door de straten aan de rand van French Quartier. Daarna hebben we de trolley teruggenomen. Shirley was erg moe en zij is met Ernie het casino Harrah’s  ingedoken terwijl Jack en ik nog even de Trolley naar St. Charles Avenue hebben genomen. Daar ware nook weer hele mooie huizen te zien. Hierna hebben we de andere twee opgepikt. Die waren erg in hun sas want Shirley had zowaar 100 dollar gewonnen! Dat scheelt toch weer in de hotelkosten haha. Hierna zijn we nog een hapje gaan eten en toen weer terug naar het hotel want morgen wacht weer een druk programma.

7 mei 2013

De wekker liep weer af voor een nieuwe dag New Orleans. Vandaag zouden wij een Swamp tour maken. Een 2 uur durende trip door de moerassen van Louisiana. Vanuit ons hotel de Holiday Inn Express, die enigszins onze favouriete hotel is geworden mede dankzij het lidmaatschap die wij afgesloten hebben zodat we optimal gebruik konden maken van de toegekende punten zodat een discount in het verschiet lag. Het hotel is schoon en goed ingericht voor een acceptabele prijs. Goed gemutst gingen wij op weg nadat eerst via de receptie van het hotel een reservering werd gemaakt voor deze tour. Ruim 2 uur voor aanvang van de tour kwamen wij aan in een gebied die nagenoeg uit moerassen bestond. Met de locale bevolking gesproken dat ook hier de orkaan Katrina hard heeft toegeslagen. Verder was het gebied gezegend met een variatie aan wilde dieren zoals de alligators, slangen, vogels en wilde zwijnen. Om de tijd ted oden lagen de dames heerlijk in het zonnetje te bakken. Jack en Ernie gingen de omgeving in zich opnemen en uiteindelijk toch effe het meebakken in de zon meegenomen. Wij waren de eerste toeristen maar gaanderweg de tijd van 12:00 uur – onze tour – werd het drukker en drukker. Er gingen 6 boten op pad met in elke boot 22 toeristen. De gidsen waren gezegend met een behoorlijke kennis van het gebied. Onze gids was van nature een vissersman maar uiteindelijk een grote voorliefde voor de natuur met in het bijzonder de alligator. Nadat iedereen ingestapt was en wij de regels voorgeschoteld kregen ging de boot met een behoorlijke snelheid richting de alligators. Eenmaal daar aangekomen zagen wij al in een aantal lekker in de zon bakken zoals onze dames. De gids kreeg uiteindelijk de alligators in beweging door ze te lokken met Marshmallows en stukjes worst. De alligators kwamen hier gretig op af en van dichtbij konden wij ze goed aanschouwen. Het was een genot om te zien. Daarna verder de moerassen ingetrokken en genoten van de vele variteiten in dit moeras gebied. Zelfs nog een paar slangen gezien en een was er zelfs aan boord. Een groene grasslang die niet giftig was. Iedereen kreeg de kans deze slang in dehanden te krijgen. Vrij onbewogen en gelaten liet hij dit over zich heen komen. Een aantal hebben wij buiten de boot gelaten omdat ze behoorlijk giftig waren, De gids heft ons heel wat geleerd over de natuur in dit gebied. Als afsluiting een aantal wilde zwijnen kunnen voeren met marshmallows. Ook hier gretig aftrek voor dit lekkernij. Na afloop vertrokken naar een mall om in een Apple store nog wat spullen te kopen. Alles was hier tax vrij en levered uiteindelijk toch een leuk bedrag op aan tax vrijstelling. In verhoduing met Nederland zijn de apple spullen duidelijk goedkoper. Als laatste bezocht een kerkhof waarbij uniek was dat de graven bovengronds lagen. Mede door het stijgen van water waardoor de kisten boven kwamen drijven werd gekozen voor deze optie. Logisch verhaal dus. De dag afgesloten met een etentje en vervolgens weer richting hotel om morgen te beginnen aan onze laatste gedeelte van deze trip Deep South naar Orlando. We schrijven morgen weer verder hoe het ons vergaat…..

8 mei 2013

Vandaag was de dag dat we ons laatste traject gaan rijden. Via de zuidkant van Louisiana, Mississippi en Alabama in de richting van Florida, om uiteindelijk in Orlando aan te komen. Van uit New Orleans namen we een eindeloze lange brug (38.5 km) die ons over het Lake Pontchartrain naar de overkant bracht. Het was een kleine omweg maar de moeite waard. Daarna via de Interstate naar de staat Mississippi. Omdat we graag via de Golf van Mexico wilden rijden namen we de kustweg. Aan de ene kant van de weg werden we getrakteerd op prachtige zilverwitte stranden en aan de andere kant van de weg, prachtige villa’s. Dit alles was vooral in de buurt van Gulfport. Natuurlijk uitgestapt en lekker gepicknickt in het warme zonnetje op het strand. Hier probeerden vele brutale zeemeeuwen een graantje mee te pikken. Met een volle maag zetten we onze tocht voort nu naar Pensacola. In het La Quinta hotel neergestreken en lekker gegeten bij een Chinees buffet. Wat een grote garnalen en kreeftenpoten hadden ze hier. Shirley heeft zich uitgeleefd op een vol bord sushi. Het eten was er overheerlijk.

9 mei 2013

Vandaag voerde de tocht ons over Santa Rosa eiland. Dit eiland ligt vlak voor de kust en is slechts enkele tientallen meters breed. Dit is een prachtig natuurgebied waar we maar stapvoets mochten rijden, vanwege de broedende vogels. Helaas hebben we ze niet gezien. Het plan was om vandaag wat eerder te stoppen, omdat we toch nog wat meer van zee en strand wilden genieten. Hiervoor leek Panama City Beach het meest geschikt. We hadden de vorige avond al een motel direct aan de zee uitgezocht en er was nog volop plaats. De aardige receptioniste bood ons kamers aan die meteen gelegen waren aan het zwembad aan. Na deze te hebben bekeken besloten we spontaan om twee nachten te boeken, zodat we de volgende dag ook nog lekker konden zwemmen en luieren. Wat heerlijk om een duik in het verwarmde zwembad te kunnen nemen en op een ligbedje eindelijk een kleurtje te krijgen. Dat was er tot nu toe nog niet van gekomen. Op aanraden van een aardige Amerikaanse moeder en dochter uit Washington D.C. hebben we een heerlijke maaltijd genoten in restaurant Spinnaker Beach Club aan het strand waar we ook meteen een prachtige zonsondergang kregen voorgeschoteld? Panama City Beach heeft een alleraardigst centrum met winkeltjes en restaurants waar het gezellig wandelen is.

10 mei 2013

De volgende ochtend hadden een aantal dolfijnen het plan opgevat om ons te trakteren  op een mooi schouwspel. Redelijk dichtbij de kust mochten wij van ze genieten. En dat op nuchtere maag! Na een verlaat ontbijt besloten Ernie en Shirley nog maar eens lekker te gaan zonnen en zwemmen, terwijl Jack en Gerry eerst nog even de omgeving wilden verkennen. Ze kwamen bij Andrews State Park terecht, slechts een paar mijl verderop. In dit Statepark waren een aantal campings gevestigd aan groot meer genaamd Grand Lagos, wat zijn naam inderdaad eer aandeed. In dit park is een wandelroute die je langs moerassen voert waar nog alligators, pelikanen en andere diersoorten zijn gehuisvest. Onderweg maar goed gekeken of er geen slangen over de weg kropen want met open schoenen is dat geen feest. Gelukkig zijn ze deze niet tegengekomen. Nog even aan de andere kant van het strand genoten, maar toen lokte het idee van zwembad en luieren toch ook wel erg. Jack was ondertussen erg verkouden geworden. Dat is hier ook bijna niet te voorkomen met die airco’s. Ernie moest er in het begin van onze vakantie ook al aan geloven. Na wat boodschappen te hebben gedaan voor de flinke reis van morgen, hebben we ons te goed gedaan aan ribbetjes, kip en ander lekkers. En zijn we daarom vroeg ons bedje ingedoken.

11 mei 2013

Een lange tocht van 600 km voerde ons via de snelweg naar Orlando. Bij Talahassee passeerden we weer de tijdzones. De klok kon dus weer een uurtje vooruit. Om 16.30 uur arriveerden we bij Orlando. Wat een verschil. Hier is het een stuk benauwder en ook vele malen drukker in het verkeer.  Vanuit Nederland hadden we al een huisje geboekt in Kissimmee. Dit is eigenlijk een vakantiestadje onder Orlando wat hoofdzakelijk uit  appartementen en vakantiehuisjes bestaat en dus ook met de nodige winkels en restaurants. Ons resort heet Hapimag en bestaat uit 94 huisjes. Het is met beveiliging afgesloten en ziet er prachtig uit. We hebben een allerliefst huisje met een keuken, 2 badkamers, 3 slaapkamers, wasmachine, droger, tuin en een gezamenlijk zwembad. Alles ziet er even schoon en verzorgd uit. Kortom hier kunnen we de laatste dagen prima doorbrengen.

12 mei 2013

Deze dag hebben we besteed aan het bezoeken van enkele winkelcentra. We begonnen in de Festivalk Bay. In 2007 waren Ernie en Shirley al een keer hier geweest. Echter nu was deze mall aardig in verval geraakt. Het was er daardoor ook heel erg stil. Snel weer weg dus. Op naar de Mall at Millenia. Dit was een zeer drukke Mall met hele leuke winkels, zoals Starburcks en voor de mannen wederom een Apple Store. In het foodcourt een snelle lunch gegeten. Als laatste bezochten we een de Orlando Premium Outlet Store. We kwamen alle bekende merken tegen, waardoor er hier en daar wat dingen gekocht werden.Na afloop terug naar het huisje. Ondertussen was Gerry wat zieker geworden. In het huisje deze keer snel wat te eten gemaakt. Was weer wat anders dan steeds uit eten te gaan.

13 mei 2013

In 2007 was Ernie er niet aan toe gekomen om naar het Kennedy Space Centrum te gaan. Dit jaar kwam het er met Jack wel van. Om 08.00 uur vertrokken we naar de Oostkust van Florida. Na een uurtje rijden parkeerden we de auto bij het Kennedy Space Centrum. We zagen al snel dat het hier niet zo druk zou zijn. Snel kaartjes gekocht en meteen naar binnen gegaan. Als eerste namen we de bustour over het zeer weidse complex. We kregen hierbij uitleg over de inrichting van het gehele gebied. De chauffeur vertelde over al het wild dat op het gehele complex voorkwam. Zoals voor Florida de bekende Alligators, maar ook slangen, vogels, schildpadden en andere dieren. Onderweg wees de chauffeur op een Adelaars nest. Zo’n nest is kwa oppervalkte nog groter dan een groot Nederlands 2-persoons bed. Ook zagen we o.a. de gigantische assemblage hal, waar alle raketten klaar gemaakt worden. Zodra dit klaar is rijdt de raket op een lanceerplatform over een gigantisch kiezelpad naar de uiteindelijk plaats van de lancering. Daar wordt dan pas, kort voor de lancering, alle brandstof in de tanks gepompt. Op het terrein stond nog een leeg platform van de Shuttle Lanceringen. Deze was al gigantisch. Men was echter een nog groter platvorm aan het bouwen ten behoeve van het nieuwe ruimtevaart programma. De Amerikanen willen echt werk maken van het bezoeken van Mars. De bustour maakte een tussenstop bij het Apollo / Saturnus V Center. In deze hal kregen we uitleg over het gehele Apollo programma. Met als hoogte punt een blik op de gehele Saturnus V raket, die op ware grootte in een hal werd tentoongesteld. wat een gigantische raket was dit. Op allerlei borden werd alles uitgelegd. De Lunar Module (Maanlander) hing ook in ware grootte aan het plafond. In het verleden had Ernie deze raketten als model in elkaar gezet. Hij zag daardoor dieverse herkenningspunten van alle gemaakte modellen. In een theater speelde men de maanlanding na met autenthieke beelden en geluidsfragmenten. Na dit uitgebreide uitstapje bracht de bus ons terug naar de Visitor Complex. Op het complex bezochten we meteen beide 3D voorstellingen in een Imax theater. De ene flim ging over het International Space Center, terwijl de ander over de Hubble Telescoop ging. De beide films waren indrukwekkend. Niet alle missies waren tot een gelukkig einde gebracht. Apollo 1 en twee Space Shuttles ontploften in de lucht. Voor al deze astronauten was er een herdenkings momument ingericht. Ook dit was op z’n Amerikaans BIG. Voordat we teruggingen wilden we ook wel eens een lancering meemaken. Dit kon in de Shuttle Launch Experience. We vonden deze attractie enorm tegen vallen. Met name Ernie had in andere pret parken wel betere ruimtevluchtenmee mogen maken. Net buiten het park was een Astronauts Hall of Fame en museum. Dit bezoek zit in de entree prijs inbegrepen. In het museum werd er wederom veel uitgelegd over het gehele Amerikaanse Ruimtevaart programma. De blikvanger stond voor het Museum, zijnde een heuse Space Shuttle. Na een kort bezoek reden we *huiswaarts*. Na een kleine pauze in het huisje, reden we richting Orlando. Na een bliksemstop bij een Outlet Store, aten we ons dinner bij *Longhorne*. Volgegeten reden we terug naar het huisje. Morgen is alweer de thuisreis. 🙁

14 mei 2013