Om 05:00 uur werden wij door onze wekker gewekt. Gerry was vandaag iets vroeger wakker dan gewoonlijk. Waarschijnlijk was ze zo geïnspireerd door onze komende wandeltocht: de Tongariro Crossing. Uit alle verhalen moest dit dan een van de hoogtepunten worden van ons verblijf hier . Dit moet de mooiste eendaagse wandeling van Nieuw Zeeland zijn. De wandeling voert midden door kraters en over vulkanen. Om 06:15 uur werden wij met een bus opgehaald en weggebracht naar het startpunt van de Tongariro Crossing. De rit duurde ongeveer 1 ½ uur en exact om 08:00 uur zijn wij begonnen met het lopen. Natuurlijk moest Gerry eerst een plasje doen. Vanuit de bus kreeg ik al een indruk wat ons te wachten zou staan. Volgens onze buschauffeur zou het weer vandaag bijzonder goed zijn, maar het weer in de bergen is zo veranderlijk als het maar zijn kan. Goed ingepakt en de nodige voorzorgsmaatregelen genomen zoals het dragen van een lange onderbroek, thermo kleding en alles wat maar enigszins te maken had met tracking waren wij dus begonnen aan deze “prestatietocht”. De buschauffeur benadrukte wel dat wij om 16:30 uur bij het eindpunt moesten zijn anders vertrok de bus en moesten wij maar zien hoe wij op onze camping terug kwamen. Het eerste deel van de wandeling was goed te doen maar daarna begon het pad sterk te klimmen. Een klim die pas zou eindigen bij de Southern Crater. We moesten ongeveer tot een hoogte van 1900 meter klimmen en dat was zwaar, zeer zwaar. Met de nodige rustpauzes hadden wij de top gehaald. Wel ging dit ten koste van mijn rug en knieën en daar zou ik in het verdere traject heel veel last van krijgen. Voor Gerry was dit ook geen alledaagse kost maar ik stond versteld wat voor krachten zij nog uit haar lichaam perste. De man met de hamer waren wij verschillende keren tegengekomen. Op 1900 m hoogte begonnen wij met de afdaling. Het pad loopt steil naar beneden en was natuurlijk oppassen geblazen niet uit te glijden over de massa losse kleine steentjes. Gerry was verschillende keren op haar billen gevallen. Dan zien wij de Emerald Lakes, drie thermische meren met kleurschakeringen verlopend van blauw naar groen. Hier hadden wij korte lunchpauze ingelast. Daarna dachten wij dat we het zwaarste stuk gehad hadden, want nu begon de afdaling. Dat viel flink tegen, de wandeling is 18.5 km en we moesten 900 meter dalen. De afdaling verloopt veel geleidelijker dan de klim, vermoeiend door de grote afstand. Het laatste stuk liepen wij door het bos. Er kwam maar geen eind aan en wij zagen ook niemand meer om ons heen. Zijn wij verdwaald en zullen wij de bus van 16:30 uur niet halen? Gelukkig kwamen wij uit het niets op het eindpunt aan waar de bus klaar stond. Onze eindtijd was 15:45 uur. We hadden nog een speling van 45 minuten. Als een van de ouderen die vandaag deze tocht liepen, kunnen wij met trots zeggen: “We hebben het geflikt”. Het was een prachtige wandeling met de uitzichten op de kraters en vulkanen boven ons diverse grote meren (waaronder Lake Taupo) onder ons. Moe en onze spieren deden pijn, kwamen wij terug op de camping. Een douche en wat eten klaar gemaakt en vroeg het bed ingedoken. We waren gebroken en zijn tot de conclusie gekomen. “Het was leuk, maar geen tweede keer meer”. Met deze geweldige prestatie in ons achterhoof vielen wij als een blok in slaap. Gerry: “Ik dacht: dat dat doe ik wel even die 18.5 km. We hebben tenslotte de hele dag. Daar ben ik wel van teruggekomen. Naar boven klimmen over rotsen met naast je een afgrond is geen alledaagse kost. Telkens weer dachten we dat we het hoogste punt hadden bereikt en dan zag je weer een nieuwe top voor je. Toch kan ik zeggen: ik ben trots op mezelf dat ik dit gehaald heb. Ik ben tenslotte geen 18 meer. Een echte commandovrouw”!!!
